Symbolem Warszawy prawosławnej jest bardzo charakterystyczna i rozpoznawalna w przestrzeni miasta prawosławna cerkiew i katedra metropolitalna Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny. Cerkiew została wybudowana w stylu bizantyjskim w drugiej połowie XIX wieku w powiązaniu z istniejącym tu centrum wymiany towarowej ze wschodem, w bezpośrednim sąsiedztwie dworca Petersburskiego - początkowej stacji kolei Warszawsko-Petersburskiej. W ówczesnym czasie była ona pierwszym, tak miłym sercu wyznawców prawosławia obrazem, który dostrzegali w obcym mieście po wyjściu z dworca.

Fenomen warszawskich podwórek i polskiej mentalności – kapliczki. Stoją w centrum starych podwórek, wiszą na drzewach, skrywają się w niszach i wykuszach budynków. Jeszcze dziś, szczególnie w majowe dni, publicznie spotykają się przed nimi okoliczni mieszkańcy na wspólne modlitwy. Jedna z takich kapliczek jest widoczna na zdjęciu – jej znalezienie jest sprawdzianem spostrzegawczości i umiejętności myślenia analitycznego.

W tym miejscu, w 1979 roku, papież Jan Paweł II wypowiedział historyczne słowa: "Wołam ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II, papież, wołam z całej głębi tego tysiąclecia, wołam w przeddzień święta zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze Ziemi. Tej ziemi." Zapoczątkowało to wielki zryw narodowościowy, powstanie "Solidarności", ruchy niepodległościowe w sąsiednich państwach, wielką przebudowę społeczną, ekonomiczną i polityczną Europy środkowej. Sztuką jest jednak nie samo wzbudzanie rewolucji, ale trwałe utrzymanie i rozwijanie jej osiągnięć pro publico bono.

Ludzie istnieją tylko dotąd, dopóki istnieje pamięć o nich, utrwalona w naszych sercach lub przynajmniej w pomnikach. Na zdjęciu pomnik pilotów polskich poległych na frontach II wojny światowej wystawiony przez żyjących jeszcze kolegów i rodziny. Jest to jeden z nielicznych pomników w Warszawie, których forma architektoniczna dostosowana jest to patrzenia z perspektywy z góry.

Powstanie Warszawskie 1944 roku to jedna z najbardziej dramatycznych kart z historii miasta. Zgładzone zostało miasto i elita polskiej młodzieży walczącej o wolną, wymarzoną Polskę. Każda rocznica jego wybuchu jest nadal wielkim przeżyciem. W dniu 1 sierpnia o godz. 17tej, w rocznicę wybuchu powstania, miasto co roku zamiera na minutę, czcząc pamięć poległych. Na zdjęciu: symboliczny ołtarz upamiętniający sześćdziesiątą rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego.

Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy – jedna z największych na świecie corocznych akcji charytatywnych na rzecz małych pacjentów. Jej pomysłodawcą i liderem jest Jurek Owsiak. Na zdjęciu XIV Finał Orkiestry na placu Defilad zakończony happeningiem wysłania światełka do nieba. Idea przedsięwzięcia, skala bezinteresowności, spontaniczny udział setek tysięcy młodzieży i ciągłość trwania są fenomenem nie tylko na skalę Polski.

Może się zdarzyć, że podążając ulicami Warszawy, niespodziewanie dla siebie, możemy nagle znaleźć się w Rzymie za czasów Nerona i pierwszych chrześcijan. Taki przypadek mógłby się zdarzyć, gdyby ktokolwiek trafił akurat na scenografię do filmu Jerzego Kawalerowicza przygotowywanego na podstawie znanej w świecie powieści Henryka Sienkiewicza Quo vadis. Za swoją działalność literacką Sienkiewicz w 1905 r. otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury.

Niewielki plac, ale położony w znanym, pięknym miejscu Warszawy na skraju skarpy warszawskiej. W jego centralnym miejscu postać poety. To Тарас Григорович Шевченко – wielka, wspaniała postać narodu ukraińskiego. Jego patriotyzm wyrażał się w poezji, dramatach, malarstwie, a w każdym z utworów, bez względu na formę, zawierało się umiłowanie wspaniałej, wielkiej, wolnej i dumnej Ukrainy. Mogiła Szewczenki pod Kaniowem jest narodową świętością.

Łazienki Królewskie stały się świadkiem wyznania gorącego uczucia w środku mroźnej zimy. Symboliczne serce wydeptane na śniegu być może otworzyło serce wybranki.

Warszawa wynurzająca się z porannych jesiennych mgieł to tajemniczy, wręcz bajkowy świat szklanych gór, na szczytach których, jak w bajkach, powinny mieszkać uwięzione księżniczki i wyczekiwać swoich wybawicieli. Współczesne księżniczki są już wyzwolone i zajmują eksponowane stanowiska w realistycznym i bezwzględnym świecie biznesu, a mimo to niekiedy nadal po cichu marzą o kimś, dla kogo mogłyby stać się taką właśnie księżniczką. Marzenia i bajkowa postać w racjonalnej rzeczywistości stają się nagle poszukiwanym towarem.